Una delle bellissime Poesie del Poeta Nino Costa dedicate a Torino, questa è dedicata al Valentino dei bei tempi, che ormai ritrovi solo nelle cartoline, nei racconti e nei giornali d’epoca o in opere immortali come queste.
ËL VALENTIN
Totin-e svicie: rondole 'd Turin,
- modiste, camisòire e sartoirëtte -
ch'i veule sempre a fin dle canssonëtte
gionteje 'l ritornel dël Valentin,
l'è për vojaotre, per vòstr sangh ch'a beui,
për vòstra boca ch'a l'è 'n nì 'd basin,
ch'a dës-ciòdo le reuse an t'ij giardin.
Nòstr Valentin l'è fait për le morfele,
nòstr Valentin l'è fait per jë sfojor:
da sì l'eterna poesia dl'amor
a l'ha cantà le soe cansson pì bele.
J'è pà 'n canton spërdù, j'è pà 'n sentè
ch'a sapia nen lòn ch'a veul dì 'n cobiett:
Tute le bussonà, tuti ij boschett
e l'han sentù ij basin a s-ciopatè
e 'l Pò con j'onde soe mineuje e dosse,
che blamblinand tra le doe sponde a va,
s'a l'aveissa da dì tut lòn ch'a sa
quante gognin-e ch'a dovrìo vnì rosse.
Ma l'è për lòn che 'l Valentin l'è bel,
për col'aria balòssa e malissiosa
ch'an fa seugnè 'l gigett d'una morosa
sota le steile ch'a traponto 'l cel.
Postà sle rive dël nòstr fium real
- tra 'l borgh ëd San Salvari e la colin-a -
tuta quanta la rassa bicerin-a
lo sa che al mond a n'j'è pà n'aotr ugual.
Lè chiel ch'ai dà la grassia a la sità
ch'a la rinfrësca e ch'a la rend pì bela;
a l'è 'l ricòrd che mai a së scancela
dal cheur d'ij turineis lontan da cà
e pì tant as conòss, pì tant as treuva
che a cambia cera a tute le stagion,
fà pa dëbsògn ch'ai sia l'esposission
për vëddìe tuti ij dì na blëssa neuva.
D'invern ai ven jë sgnori a patinè
sla giassa dël laghett cuvert ëd brin-a,
d'istà, traverss al Pò ch'a l'ancamina,
së slanssa la cansson d'ij canotiè.
E vers ij Sant, quand che l'otonn a pòrta
le prime bise, la nëbiëtta fin-a
jë stend adòss un vel ëd mussolin-a
come 'n coefin su na facin-a smòrta.
……………………………………..
Ma certe neuit dla "prima" al ciair dla lun-a,
quand che le feuje a s'agito e a bësbìo,
mila figure magiche ass dësvìo,
tut un pòpol fantastich ass radun-a
e Madama Real - bela e superba -
a seurt, con la soa cort, dal vej Castel:
Ai luso 'n facia j'euj color dl'assel
E ij dentin ch'a mordìo 'ntla fruta serba.
D'antorn a chila, an t'un mossè leger,
sede, pisser e vlù, piume e bindei:
la richëssa sfacià 'd mila Castei,
l'amor d'ij prinssi e 'l seugn d'ij cavajer.
Prinssi Amedeo con tuta la soa gent
a vëddla comparì superba e bela,
për ël piasì ‘d goardela e ‘d compagnela
a cala giù ‘d cò chiel dal monument.
E la duchëssa e ‘l prinssi as dan la man
e a marcio ‘n testa ‘d cola gran parada:
d’apress a lor ai va la cavalcada:
cont e marcheis, abati e ciamberlan
fin che ‘l bel seugn dla veja capital
- anvertojà da në splendor d’argent –
a së sprofonda tut an t’un moment
sota j’ombre dël borgh mediòeval.
………………………………….
As vëdd pì gnente, ma da rama an rama
ai passa ‘ncora come ‘n longh frisson.
As sent për l’aria un tërmolè ‘d passion,
quaicòs ëd viv e ‘d caod parei ‘d na fiama.
Lagiù…. da una parte d' j'erbo… an col boschett
jë smijlo pà ch'ai sia quaidun ch'a crija?
Saralo un crij d'amor ò 'd gelosìa,
ò 'n crij… ch'a l'è surtì da 'n trabochett?
Ciuto… Sël Pò j'è un moviment ëd cun-a
- j'erbo 'n tra 'd lor sota 'l vent a bësbìo -
- dai camp, dai prà j'è i primi grij ch'a crìo -
e 'l Valentin a seugna al ciair dla lun-a…
…………………………
Nessun commento:
Posta un commento